Het Familiebedrijf: De Kaaskoning

SCHIJNDEL | In deze rubriek zoeken we Schijndelse families op die een bedrijf runnen. In Schijndel of daarbuiten. Dat kan jaren terug gaan, met wortels in de eerste helft van de vorige eeuw. Maar het kan ook een bedrijf zijn dat veel minder lang bestaat. Als het maar familie is dat samen aan het roer staat. Ik verdiep me ditmaal in de wereld van de kazen. Dan kom je al snel uit bij familie Van Kaathoven. Al ruim 75 jaar hebben ze passie voor kaas en de dynastie is voorlopig nog niet voorbij. Ad en zoon Steff van Kaathoven heten me welkom. Niet op de markt, maar aan de keukentafel.

Door: Jeroen van de Sande

Ad tekent voor mij vlug een stamboom die veel duidelijk maakt. Opa Driek prijkt fier aan de top. Hij had natuurlijk nooit kunnen bevroeden dat hij letterlijk aan de wieg stond van een kaasimperium. Zoons Jan, Toon en Mari namen de rol met verve over en bouwden het verder uit. Inmiddels zetten ook generaties drie en vier de schouders er onder. Een imperium, ja, zo kun je de KaasKoning inmiddels wel noemen. Vrijwel dagelijks – volgens Ad 52 weken per jaar – rollen de karren tientallen markten in Nederland en Duitsland op. Daarnaast zijn er nog winkels. Ook Steff en Ad maken hun rondes, voornamelijk in Zuidoost-Brabant. Allebei doen ze dat met liefde en plezier.

Knoop doorhakken
Is het een vanzelfsprekendheid dat deze twee heren tussen de kazen zijn gedoken? Voor Ad wel in ieder geval. “Ik wist het al op de lagere school: ‘Dit wil ik gaan doen’. Ik ben opgegroeid in de winkel aan de Boschweg en na mijn dienstplicht meteen aan de slag gegaan.” Voor zoon Steff was het niet onomstotelijk. Hij had zo zijn twijfels die pasten bij een schoolgaande puber. “Tot mijn 20e heb ik geen kaas gegeten”, zegt hij alsof hij het zelf – net als ik - amper kan geloven. Later kreeg hij de smaak wel te pakken. Misschien had dat toch te maken met de keuze die hij uiteindelijk maakte om zich bij de KaasKoning aan te sluiten. Steff: “Ik werkte hier al op zaterdag”, knikt hij naar de kar die in de loods staat. “Na mijn studie wist ik even niet wat ik wilde, maar ik besloot wel detailhandel te gaan doen. Toen ik hier en ook bij een andere formule stage had gelopen wist ik dat ik dit graag wilde.” Inmiddels zit de Schijndelaar alweer tien jaar in de zaak. Was vader Ad trots toen zijn zoon de knoop doorhakte? “Dat weet ik niet meer eerlijk gezegd. Ik denk dat ik het vooral makkelijk vond, want ook toen al was het keihard werken en we waren voornamelijk daar mee bezig.” Het is heel even stil en dan voegt Ad er aan toe... “Maar natuurlijk is het wel heel leuk. Ik heb het altijd als heel prettig ervaren.” Steff ook, al vindt die het fijn als hij ‘s avonds lekker naar zijn eigen huis kan wanneer hij heel de dag met zijn pa is weg geweest. “De geschiedenis herhaalt zich”, lacht Ad. “Dat had ik vroeger ook altijd.”

Generaties aan de kraam
De markt is voor de heren een tweede thuis. Ze vinden het er heerlijk. Lekker buiten, niet heel de dag tussen de muren en vooral het contact met de mensen is voor Steff en Ad belangrijk. “De coronatijd was (en is) natuurlijk een rare tijd. Vooral tijdens de lockdown was het op veel markten helemaal niet meer gezellig. De kramen stonden soms heel ver uit elkaar. Dan is het een stuk minder leuk”, zegt Ad. En dan de leuke kant van het verhaal, zoals het nu weer begint te worden. “We zien hele generaties aan onze kraam komen. Kinderen die nu zelf ouders zijn geworden”, begint Ad. Steff: “Van zo’n tachtig procent weet ik al wat ze komen kopen. Dan leg ik het soms al klaar. Daarnaast is het vaak erg gezellig. Daar komen de mensen ook voor, voor een praatje.” En natuurlijk voor de kaas. Kaas van de duurzaamste kaasmakerij ter wereld ‘de Cono’ in de West-Beemster, want daar zweert familie Van Kaathoven bij. “Het is niet de goedkoopste kaas, wij gaan voor kwaliteit”, merkt Ad op met een strakke blik.

Zwart scenario
Voor me op tafel ligt een puik magazine: 75 jaar passie voor kaas. Het is gestoeld op het jubileum van de KaasKoning, twee jaar geleden gemaakt. Inmiddels is Ad niet meer zeker of ze de honderd jaar wel gaan halen. “Er is een kink in de kabel gekomen”, meent hij bezorgd. “Vroeger gingen vergunningen op markten van vader op zoon of dochter, maar daar komt misschien verandering in. Het worden waarschijnlijk vergunningen voor vijf of tien jaar. Daar zal voor geloot moeten worden. Als dat doorgaat wordt het een tombola en kun je zomaar overal naast grijpen. Het is een zwart scenario, het zwartste scenario ooit. Met de marktbond zijn we al in opstand gekomen. Maar of dat helpt?” Hij probeert er niet teveel aan te denken, maar Ad is eerlijk als hij beweert dat hij er een paar nachten van wakker heeft gelegen. Dat wil niet zeggen dat hij bij de pakken neer gaat zitten. Dat past ook niet bij deze familie.

Daarom spreek hij al snel met trots over zijn vrouw Marion die ook haar stenen bijdraagt en over dochter Loïs. “Zij valt in wanneer dat nodig is en ontfermt zich inmiddels over de social media van ons bedrijf. Dat hoort er tegenwoordig ook bij. Zo is de cirkel rond”, besluit de ondernemer.