Eeuwenoude vuurstenen pijlpunt gevonden in Wijbosch

WIJBOSCH | Marleen Simons had net de historische boekenreeks van De Aardkinderen uit, toen ze zelf op een ‘verhaal’ stuitte. “Wat een toeval! Echt bizar”, zo noemt ze de vondst van een zogenaamde bladspits aan de Aakendonk in Wijbosch. In dit geval gaat het om een eeuwenoude vuurstenen pijlpunt.

“Waarschijnlijk uit het Neolithicum”, vertelt Godfried Scheijvens van het meldpunt archeologie, terwijl hij nog een foto maakt van het object. “In dit gebied is een nederzetting geweest. Waar precies is niet bekend. Het is de punt van een jachtwapen. Niet voor grotere dieren, maar voor kleine beestjes zoals watervogels en klein wild. Ik was meteen onder de indruk toen ik het zag. Dergelijke meldingen krijgen we zo’n vijf á zes in twintig jaar tijd.” Het is volgens hem erg toevallig wanneer je op zo’n pijlpunt stuit. Bovendien zijn er ook veel mensen die het niet direct herkennen als iets zeldzaams en het weer weg gooien. Marleen was wel alert. “Ik was in de tuin een bessenstruik aan het planten en daar lag hij ineens. Eigenlijk ongelofelijk, want hoeveel zullen er hier liggen? Misschien één? Ik wist meteen dat het iets bijzonders was en besloot de Heemkunde Kring te bellen.” Ze mijmert verder en legt een bruggetje naar deze tijd. “Ik vind het mooi om te bedenken dat iemand dit ooit gemaakt heeft en dat het nu weer boven komt, na zo’n lange tijd.”

Toen Marleen belde naar de Schijndelse Heemkunde Kring kreeg ze Gerard van Kaathoven aan de telefoon. Hij ging meteen kijken en gelukkig voor hem ging het niet om een ‘jammersteen’. Zo noemen ze dat als het vals alarm is. Het ging om een echt exemplaar en het deed hem direct denken aan een andere vondst in de jaren ’80. Toen werd aan de Smaldonk, iets verderop, ook zo’n bladspits gevonden. Steef Simons, de zoon van Marleen, heeft dat exemplaar even in bruikleen gekregen om op de foto te gaan.

Wat gebeurt er met de vondst? Komt het in een museum te liggen? Neemt de archeoloog of de Heemkunde Kring het mee? Niets van dat alles. De eerlijke vinder mag het exemplaar houden. Wel worden er foto’s gemaakt en wordt het object opgemeten. Scheijvens verwerkt de gegevens en stuurt het allemaal door naar Archis. Dat is een landelijke database, maar volgens hem is dat vooral interessant voor archeologen. “Het vertelt ons in ieder geval altijd iets over die tijdperiode. Hoe hebben ze geleefd? Hoe maakten ze werktuigen?” Marleen weet nog niet precies wat ze er mee gaat doen. “Inlijsten misschien. Het zou jammer zijn als het zomaar in de la komt te liggen…”