Trouwringen teruggevonden...in de diepvries

SCHIJNDEL| Tonnie Steenbakkers-Van Kaathoven (94) zocht de afgelopen weken alles af en beleefde slapeloze nachten, haar twee trouwringen waren kwijt. De ringen werden teruggevonden, in een zakje met soepgroenten.

Door: Cis van Pinxteren 

Tonnie hielp een nicht van haar, Ineke Barten, om in de tuin van St. Barbara Laverhof soepgroenten te oogsten. “Ik ben erbij gaan zitten en de zakjes gevuld met groenten. Daar ben ik ze vier weken geleden kwijtgeraakt, ik dacht dat ik ze nooit allebei meer zou terugvinden”, vertelt Tonnie. De ringen zaten dus in een zakje vol soepgroenten in de diepvries. “Toen ze net soep wilden maken vonden ze m’n ringen. Het is een wonder, ongelofelijk toevallig dat ze allebei terug zijn gevonden. Steenbakkers-Van Kaathoven draagt twee ringen omdat ze weduwe is van haar man Jan. Het paar trouwde in 1957, de ringen gaan dus circa 65 jaar mee. Jan stierf in 2015, vandaar dat Tonnie de juwelen koestert. Ze zijn van grote emotionele waarde voor haar. Tonnie: “We hebben overal gekeken, mijn kamer is helemaal overhoop gehaald. Ik dacht zelf op een gegeven moment dat ik ze met de handveger onbewust bij het vuilnis had gegooid.” Zoon Toon weet te vertellen dat zijn vader melkboer was en dat Tonnie lang zelfstandig leefde. Toon: “Nu is ze de laatste der Mohikanen van een gezin met zeven kinderen. Ze wordt door al onze neven en nichten gezien als de moeder-overste van de familie.”

Zoektocht
Tonnie woont sinds vijf maanden in verzorgings- en verpleeghuis Cunera De Bongerd te Heeswijk. Daarvoor leefde ze zelfstandig aan de Mgr. Bekkersstraat, totdat ze besmet raakte met Covid-19. Ze lag drie maanden in het ziekenhuis, daardoor is ze sterk vermagerd en kreeg ze ook dunnere vingers. Vandaar dat de ringen losjes om haar ringvinger zaten. Nu zitten ze om haar middelvinger. “Ik mag niet klagen over het herstel. Van oudsher ben ik een buitenmens, werk altijd graag in de tuin. Dat kan ik gelukkig nog steeds.”
Gebedje 
Volgens Toon vertelde ze aan iedereen inclusief het zorgpersoneel het ‘ringenverhaal’ en hij en andere familieleden onderzochten of de schoonmaakploeg en wasserette meer wisten. Tonnie: “Iedere keer toen ik aan tafel ging zitten keken mensen naar mijn handen. Ik zei ‘je hoeft niet steeds te kijken, ik krijg ze toch niet terug’.” Medebewoners steunden haar in woord en daad. “Een mevrouw bad tot de Heilige Antonius. Haar en mijn gebeden hebben geholpen”, zegt Tonnie. Als de Schijndelse de volgende keer gaat meehelpen in de tuin zal ze de ringen niet meer kwijtraken. “De grootste zit onder en de kleinste boven en ze gaan er nóóit meer af.”