Paula Deelen – Bekkers kijkt met een voldaan gevoel terug.
Paula Deelen – Bekkers kijkt met een voldaan gevoel terug. Foto: Jos van Nunen

“Bij 2000 ben ik gestopt met tellen”

Human Interest Human Interest 411 keer gelezen

SCHIJNDEL | Eigenlijk wist Paula Deelen – Bekkers (59) als klein meisje al dat ze in de gezondheidszorg wilde werken. Maar als wat precies? Daar kwam ze als middelbare scholier achter. Ze maakte kennis met het vak verloskundige, wist niet wat het precies inhield, maar het voelde voor haar goed. Nu, bijna veertig jaar na haar afstuderen, komt ze niet meer aan het bed. Ze zal geen diensten als verloskundige meer draaien voor praktijk De Peppelaer, haar kindje. “Ik kijk met een voldaan gevoel terug.”

Door: Jeroen van de Sande

Vriendelijk, vrolijk en vertrouwd. Paula’s uitstraling in drie woorden. Jammer dat baby’s haar gezicht niet meteen kunnen zien. Nu hebben vooral de ouders er steun aan. “Oh, Paula is er, dan komt het goed”, is een uitspraak die soms de rondte doet in Sint-Oedenrode en Schijndel. Die sporen heeft ze verdiend na 37,5 jaar in het vak, maar het is ook een roeping. Op basis van een psychologische test en enkele gesprekken werd Paula als achttienjarig meisje aangenomen op de ‘Vroedvrouwschool’ in Heerlen, zoals het toen nog heette. “Ik moest intern, dat vond ik echt verschrikkelijk”, weet ze nog precies. Toch hadden ze daar al snel door dat Paula er voor was gemaakt. Al was het in het begin voor Schijndelse en Rooise ouders even wennen. “Toen ik net na mijn afstuderen in Rooi begon, dacht de oudere garde wel eens ‘wat moet dat jonge meisje komen doen?’ Ik kreeg scheve gezichten, maar dat verdween al vrij snel toen ik liet zien wat ik in huis had.” Het ging zelfs zo hard dat Paula in 1989 de praktijk van Mies van den Broek overnam. Later werd dat De Peppelaer. Al jaren is Paula mede-eigenaar van de maatschap, samen met drie anderen. Ze werkt er nog met veel plezier en zal dat nog wel even blijven doen. Alleen de diensten, die zal ze niet meer draaien. “Het wordt wennen voor mij en mijn man Bert dat de diensttelefoon niet meer mee naar boven hoeft. Al zal ik dat deuntje nog wel even blijven horen in mijn hoofd, haha.” Omdat Paula haar pensioenleeftijd nog lang niet heeft gehaald, zullen veel mensen zich afvragen waarom ze stopt met haar levenswerk. “De diensten hebben mijn hele leven bepaald. Dat heb ik nooit erg gevonden hoor. Ik ben vooral mijn gezin dankbaar dat ze er achter stonden. Ik kon niet overal bij zijn. Zo was het gewoon. Inmiddels ben ik oma geworden van kleine Sam en dat heeft me wel aan het denken gezet. Ik kwam tot de conclusie dat ik daar tijd voor vrij wil maken. Daarnaast hakte een dienst er best wel in en mijn hersteltijd duurde steeds langer. Ik heb vrede met de keuze. Veel mensen stoppen met hun werk, omdat ze er niets meer aan vinden. Dat gevoel heb ik gelukkig niet. Of ik het ga missen? Vast wel, vooral het moment van de geboorte. Van de euforie na het harde werken. Dat is toch wel het mooiste aan het vak.” Duizenden kinderen heeft ze geboren zien worden. Weet Paula hoeveel het er precies zijn? “Ik ben bij de 2000 gestopt met tellen. Maar even vlug rekenen.... ik denk ongeveer 2500.” Dat is een heel dorp. Soms herinnert ze zich nog geboortes wanneer ze iemand ziet, maar veel zijn er vervaagd of verloren geraakt. “Ik zat de laatste jaren in de fase dat ik de ouders en opa’s en oma’s nog kende van toen. De ouders van nu heb ik mee op aarde gezet. Dat is best een gekke gewaarwording en het geeft aan hoe snel de tijd is gegaan. Ja, het is cliché, maar het is echt zo. De tijd vliegt!” Hoewel Paula de momenten van euforie niet meer zal vergeten, zijn er ook momenten van groot verdriet geweest. Een paar keer ervoer ze een doodgeboorte. “Dat is het meest zwarte wat je mee kunt maken”, kijkt Paula ernstig. “Toch is dat ook het moment dat je voor de ouders van enorme betekenis kunt zijn. Misschien nog wel meer dan wanneer het goed is gegaan. Gelukkig kunnen we er als team ook altijd goed over praten. Dat is heel erg belangrijk.” Het geeft maar weer eens aan hoe sterk je in je schoenen moet staan als verloskundige. “Klopt, niet iedereen is er geschikt voor.” Na bijna veertig jaar aan diensten moeten er vast wat anekdotes uitspringen. Of Paula er eentje wil noemen... “Er schiet me er nu eentje te binnen, haha. Ik was erbij toen een man flauwviel bij de geboorte van zijn eerste kind en de geboorte niet meemaakte. Natuurlijk werd hij voor de gek gehouden door de familie en de tweede keer bereidde hij zich daarom goed voor. Dat mocht niet nog eens gebeuren natuurlijk. Op het moment suprême gebeurde het echter weer! Ineens viel hij om, we hadden een stoel klaarstaan. Dat heeft hij nog jaren moeten horen!”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant

Het laatste nieuws

Uit de krant