Marktmannen Van der Wijst zijn uit hetzelfde hout gesneden

SCHIJNDEL | In deze rubriek zoeken we Schijndelse families op die een bedrijf runnen. In Schijndel of daarbuiten. Dat kan jaren terug gaan, met wortels in de eerste helft van de vorige eeuw. Maar het kan ook een onderneming zijn die veel minder lang bestaat. Als het maar familie is dat samen aan het roer staat. Dit keer kruipen we in de wondere wereld van de markt. Daar waar familie Van der Wijst zich meer dan thuis voelt. De naam Ritsstuk.nl blijft net zo makkelijk hangen als een hit van John de Bever, maar het zijn de vriendelijke gezichten die de klanten doen terugkeren. En het vakmanschap natuurlijk, want waar kun je je kleding nog fatsoenlijk laten maken?

Door: Jeroen van de Sande

Ik ben uitgenodigd in de opslag van Ritststuk.nl. Het is dinsdag, een druilerige dag en binnen wordt wat gerommeld. Je moet altijd goed kijken wanneer je één van de gebroeders tegenkomt. Eerst zie ik Jos voorbij scharrelen en een fractie van een seconde later sta ik oog in oog met Pim. Ook zijn zoon Sebastiaan is erbij. “Welkom! Je ziet wel, we hebben veel, maar het is niks waard”, lacht Pim. Ik snap wel wat hij bedoelt. Er zijn maar weinig mensen die weten wat ze met een paar honderd kilo knopen, garen, ritsen en stofjes moeten doen. De waarde zit hem vooral in de kennis en kunde van de heren én dames, want het team is niet compleet zonder enkele vrouwelijke krachten. 

Graag doen of niet
De keukentafel zorgt er voor dat het nog gezelliger wordt in huize Pim van der Wijst. Sebastiaan drinkt ook een kopje koffie mee en even later schuift zijn vrouw Jeanne aan. Al happend van mijn cake kom ik er al snel achter dat het niet gaat om één bedrijf, al hebben de mannen wel gekozen voor een overkoepelende naam. Pim: “Dat was het idee van Jos. Hij is meer de zakelijke van ons drieën. Mari is de techneut en ik kom met de nieuwe ideeën. We hebben allemaal onze kwaliteiten.” Daarnaast staat ook Sebastiaan mee op de markt, heeft neef Jeroen eveneens een wagen en maakt schoonzus Wilma het team compleet. Ook zij struint al tientallen jaren vele markten per week af om met een vriendelijk gezicht de mensen te helpen. Van der Wijst bestaat als sinds 1975. Broer Jo van der Wijst rolde er via zijn schoonfamilie in en heeft altijd een fourniturenkar gehad. “In die tijd moest je blij zijn als je ergens plek had op een markt. Nu kunnen we overal terecht, want er zijn er niet veel meer die doen wat wij doen. En we zijn blijkbaar nodig, want steeds minder mensen kunnen kleding zelf repareren.” Daarom zien de heren de toekomst zonnig in en weet Sebastiaan dat hij ook in de toekomst in deze branche werkzaam kan blijven. “Je moet het graag doen, of je doet het niet, zei ons pa tegen mij. En ik doe het nog steeds hartstikke graag”, glimlacht Sebastiaan.

Kameraden
De naamsverandering is een goede zet geweest, gezien de manier hoe klanten er op reageren. Ook de inrichting van de bedrijfsstructuur pakt strategisch goed uit. Alhoewel, het is dus niet één bedrijf, maar juist dat is de clou. “Als je één bedrijf bent dan wordt het lastig besturen. Meerdere kapiteins op één schip kan problemen opleveren en dat willen we natuurlijk niet. Nu kunnen we allemaal ons eigen ding doen. Aan de andere kant helpen we elkaar wel. We geven advies, springen soms bij waar nodig en lenen spullen van elkaar. Dat gaat allemaal op goed vertrouwen”, zegt Pim. Op de vraag of het dan altijd goed gaat onderling is de Schijndelaar ook duidelijk. “We kunnen heel kwaad worden op elkaar, maar de volgende dag is het over. Niemand blijft daar in hangen. We zijn eigenlijk allemaal uit hetzelfde hout gesneden”, vergelijkt Pim zich met zijn broers. Buiten het werk om gaan we soms samen uit eten en delen we dezelfde hobby’s. Zo maken en onderhouden Mari en ik uilenkasten. Daarnaast zijn we allemaal sportief en zijn we hondenliefhebbers. Eigenlijk zijn we behalve broers ook kameraden.”

Lockdown
Wat ze daarnaast gemeen hebben is het marktvirus. Ze kunnen waarschijnlijk niet zonder. Pim gelooft het zelf bijna niet als hij zegt dat hij al veertig jaar op de markt staat. “Ik vind het nog steeds mooi om te doen. Onze klanten zijn soms net familie. Je kent sommigen al tientallen jaren. Je ziet ze opgroeien en deelt er lief en leed mee. Soms komt iemand niet eens iets kopen, maar gewoon even ‘hoi’ zeggen. Vooral ouderen mensen hunkeren naar sociaal contact. Dat hoort óók bij ons beroep.” Daarom viel de complete lockdown van drie á vier maanden de familie zwaar. Ze komen op zo’n twintig markten en ook andersom werden ze gemist. Uiteindelijk regelde gemeente Meierijstad dat ze wel hier mochten staan, omdat ze ook als essentieel gezien werden. “Dat is ook echt zo. Niet iedereen kan een nieuwe jas kopen wanneer die kapot is. En wie kan er tegenwoordig nog een rits maken?”

Ik neem lachend afscheid. Tekenend voor het hele gesprek, want er werd het nodige gegrold. Terwijl ik mijn bus in stap zie ik Pim het magazijn in duiken. Die marktmannen blijven ook altijd bezig.